Ja, zo heet het, ‘Ontmoeting in Zijn’ is een vertaling van ‘satsang’ – en ik zie dat die woorden de buitenkant aanduiden: zo weet je nog niet wat er gebeurt. Als je de buitenkant benoemt lijkt het alsof je weet waar het over gaat, maar je hebt nog niets gezien; je hebt een gesloten doos in de winkel zien staan: “die wil ik!” Misschien heb je daar gelijk in of ook niet – maar je weet van binnen dat het om de binnenkant gaat.
Het gaat altijd om de binnenkant: niet wat het is en hoe het heet, maar hoe je beleeft waar het om gaat. De binnenkant is weer moeilijk te benoemen, want als je “het goede woord” hebt, heb je de beleving verpakt in een doos. De woorden, de dozen zijn altijd te groot en te hoekig.
Hier gaat het om jouw binnenkant die mijn binnenkant ontmoet in het onbenoembare dat er altijd is en dat we voor het gemak “Zijn” noemen, waarmee ik totaal verbonden ben. Die binnenkanten blijven, als je van buiten kijkt, een mysterie. Door dit als een mysterie te herkennen heb je de kans dat je ineens ‘binnen’ blijkt te zijn. Midden in Zijn, compleet verbonden. Je was altijd al binnen in Zijn. Je kunt je terdege afvragen of daar wel iets ‘buiten’ is, zoals de woorden je lijken te beloven.
Het mysterie dat ik mocht ontdekken en wil aanwijzen is dat we al ‘binnen’ in Zijn zijn, vanzelfsprekend open en verbonden, zonder onszelf te veranderen. Tenminste als we het aandurven zó bij elkaar te zijn, uit onze dozen te komen, onze verhalen en zelfs “de goede woorden” los te laten.