Auteur: Daan

Ja, zo heet het, ‘Ontmoeting in Zijn’ is een vertaling van ‘satsang’ – en ik zie dat die woorden de buitenkant aanduiden: zo weet je nog niet wat er gebeurt. Als je de buitenkant benoemt lijkt het alsof je weet waar het over gaat, maar je hebt nog niets gezien; je hebt een gesloten doos in de winkel zien staan: “die wil ik!” Misschien heb je daar gelijk in of ook niet – maar je weet van binnen dat het om de binnenkant gaat.

Het gaat altijd om de binnenkant: niet wat het is en hoe het heet, maar hoe je beleeft waar het om gaat. De binnenkant is weer moeilijk te benoemen, want als je “het goede woord” hebt, heb je de beleving verpakt in een doos. De woorden, de dozen zijn altijd te groot en te hoekig.

Hier gaat het om jouw binnenkant die mijn binnenkant ontmoet in het onbenoembare dat er altijd is en dat we voor het gemak “Zijn” noemen, waarmee ik totaal verbonden ben. Die binnenkanten blijven, als je van buiten kijkt, een mysterie. Door dit als een mysterie te herkennen heb je de kans dat je ineens ‘binnen’ blijkt te zijn. Midden in Zijn, compleet verbonden. Je was altijd al binnen in Zijn. Je kunt je terdege afvragen of daar wel iets ‘buiten’ is, zoals de woorden je lijken te beloven.

Het mysterie dat ik mocht ontdekken en wil aanwijzen is dat we al ‘binnen’ in Zijn zijn, vanzelfsprekend open en verbonden, zonder onszelf te veranderen. Tenminste als we het aandurven zó bij elkaar te zijn, uit onze dozen te komen, onze verhalen en zelfs “de goede woorden” los te laten.

Welkom!

 

Je kunt alles ervaren dat je ervaart, omdat je wezenlijk open bent. Van alles kan jou emotioneel raken, omdat je een liefdevol wezen bent. Zo zijn emoties bij je ‘binnen’ en raken je voordat jij ‘ho’ kan zeggen. Dus ontkennen dat jij bepaalde emoties kan hebben, is onzinnig en zinloos. Zodra een emotie er is, heb je die!

Maar met emoties ontstaat meestal ook een heel gevecht: je wilt er vanaf en dat lukt niet; je probeert je er van af te sluiten en dan maak je jezelf ongevoelig, of je voelt jezelf er het slachtoffer van en je maakt jezelf klein. Op al deze manieren voel jij je geen open en liefdevol wezen meer.

Hoe kun je nou open zijn terwijl je emoties hebt? Eigenlijk door niets met die emotie te doen.

1. Het lijkt lastig maar je kunt je emotie simpelweg toelaten, want je voelt hem al. Je gaat er niet mee vechten, je loopt er niet van weg, je durft je te laten raken en dit te voelen.
2. Als je emoties voelt, zul je opmerken dat elke emotie vergezeld gaat van een heel verhaal van gedachten over jou en de ander; bijna al die gedachten zeggen: “ik…” Geloof er niet in dat jij dat werkelijk bent: identificeer je niet met de verhalen van je emotie: jij bent dat niet!
3. Als je je laat raken en puur je gevoel voelt waar je dit voelt, kun dit als jouw gevoelige ruimte ervaren; hierbij lost je identificatie en verkramping op. Nu kun je de liefdevolle grond van je gevoeligheid ervaren, je grote Hart.

Zo kun je dus emoties voelen zonder erdoor meegesleept te worden; open blijven zonder gevoelloos te worden.

Dan kunnen we kijken waar emoties vandaan komen. Emoties lijken te ontstaan doordat er “iets fijns of iets naars gebeurt”. Dat is wat de verhalen van de emoties ons vertellen – maar die kun je niet echt geloven. Emoties komen niet van buiten op je af doordat er ‘goede of verkeerde dingen’ gebeuren. Het zijn gevoeligheden in jouzelf, die getriggerd worden doordat er wel of niet aan jouw verwachtingen wordt voldaan. Als je in je verwachtingen gelooft, denk je dat je recht hebt op wat die jou beloven – en dan lijkt er een onrecht te ontstaan als dat niet doorgaat. Dáárdoor treedt een gevoel van teleurstelling op en door hoe je met die teleurstelling omgaat, kan angst, woede of verdriet optreden. Eigenlijk is alleen je verwachting teleurgesteld, maar nu heb jij de neiging te geloven dat jij teleurgesteld bent, omdat die teleurstelling roept: “Ik ben teleurgesteld!!”

Nu is het lot van alle verwachtingen, dat zij wel een keer teleurgesteld zullen worden. Zo gaat het leven! Dus dat is waarom je aldoor weer geraakt wordt en nare emoties voelt. Bij kleinigheden, maar ook bij grote levensgebeurtenissen. Je kunt je laten raken en je kunt al die emoties voelen, maar je hoeft niet te geloven in het verhaal daarvan. Wat er door de gang van het leven instort zijn enkel je verwachtingen.

Ook dat kan nog heel ingrijpend zijn, omdat wat we over ons leven en over onszelf denken, voor het grootste deel bestaat uit verwachtingen. Eigenlijk weten we heel weinig over ons leven en onszelf – dus al die dingen die we dachten te weten maar niet echt weten en toch verwachtten, kunnen een keer anders gaan. Op die manier kan je leven één grote afbraak lijken van je verwachtingen,”één grote ramp” zegt je verhaal.

Dat leven een gevoelige aangelegenheid is, is niet te ontkennen, maar het is alleen een ‘ramp’ voor je verwachtingen over dingen die je niet weet. Je verwachtingen verliezen het van de werkelijkheid en je gaat eigenlijk steeds minder ‘weten’. Als je je laat raken en je verwachtingen loslaat, kun je steeds meer verandering en gevoeligheid toelaten zonder daaraan te lijden, omdat je steeds minder vasthoudt aan verhalen over wie jij bent en wat jouw leven is.

Als je hiermee vertrouwd raakt, dan is het mogelijk dat je beslist om niet meer te leunen op je verwachtingen, ook al houdt dit dan in dat je niet weet wie jij bent en hoe jouw leven gaat. Je kunt je te veroorloven te verliezen wat je dacht dat je was, continu raakbaar en open zijn voor je leven.

Het is op dat punt dat ik me geregeld opnieuw realiseer dat ik niemand ben en niets heb, en dat het hele leven een geschenk is. Het maffe is dat ik het dan elke keer prachtig vind.

Op www. nondualisme.nl is een interview verschenen dat Patrick Kicken met mij had over mijn boek Advaita of Directe Werkelijkheid? (Panta Rhei 2010). Leuk om naar te kijken!